A Rede Galega de Defensa da Saúde Pública presenta o informe Cinco anos de discriminación sanitaria en Galicia

A Rede Galega de Defensa da Saúde Pública, conformada polo Foro Galego de Inmigración, Médicos do Mundo, Amnistía Internacional, Plataforma SOS Sanidade Pública e a Asociación Galega de Medicina Familiar presentou o xoves 16 de novembro o informe Cinco anos de discriminación sanitaria en Galicia en Santiago de Compostela. No acto interviron Miguel Fernández Blanco (FGI), Enriqueta Lois Salgado (AI), Jesús Sueiro López (Agamfec), Manuel Martín (SOS Sanidade) e Inés Fernández de Córdoba (MdM), e a concelleira de Políticas Sociais Concepción Fernández Fernández, nun acto aberto ao público e medios de comunicación.

Estas entidades traballan en dúas vías complementarias: dun lado loitan contra os recortes na sanidade pública e o desmantelamento do sistema; doutra banda céntranse no dereito á saúde das persoas que atravesan un proceso de migración case sempre traumático e se atopan na nosa comunidade.

O informe, realizado por Médicos do Mundo Galicia coa colaboración do Concello de Santiago, recompila as vulneracións das que foi testemuña MdM durante os anos 2016 e 2017.  Os casos recollidos falan dunha discriminación constante que sofren as persoas migrantes na nosa comunidade á hora de acceder ao sistema de saúde e denuncian que a información que manexa a poboación sobre a Sanidade é falsa.

Ante afirmacións como “A atención sanitaria é gratuíta e universal”, o informe recompila vulneracións da accesibilidade por falta de información ou información incorrecta, por discriminación, accesibilidade física ou económica. Da mesma forma moitas persoas acudiron –e acuden cada día– a Médicos do Mundo por facturacións sistemáticas no servizo de urxencias e por negárselles a atención continuada despois de abandonar o hospital.

Dentro das persoas que viron o seu dereito á saúde vulnerado chama a atención o trato aos pacientes con enfermidades crónicas. Só no ano 2016 MdM rexistrou 44 casos de patoloxías crónicas, polo que rexeitan a veracidade da afirmación “se tes cancro serás atendido na sanidade pública”.

Cinco anos de discriminación sanitaria en Galicia recolle casos concretos de persoas que buscaron a axuda de Médicos do Mundo, as cifras das desas 107 persoas e datos presentados por outras entidades de autoridade, traxectoria e compromiso no campo da saúde para desmontar afirmacións como “as persoas migrantes saturan o sistema”, “todos os menores teñen dereito a un pediatra” ou “co Programa de Galego de Saúde aténdese a todo o mundo”, entre as referidas anteriormente.

A Rede Galega de Defensa da Saúde Pública é contundente: “para poder establecer garantías contra a discriminación nas leis e regulamentos hai que abolir por completo o Real Decreto-lei 16/2012”. Engade que recoñecer que a discriminación nos centros sanitarios é un dos principias obstáculos para o logro dos Obxectivos de Desenvolvemento Sustentable implica traballar de forma coordinada co obxectivo de recoñecer como se dá esta discriminación e poñerlle fin.

Europa debe garantizar la acogida y la protección de personas migrantes y refugiadas como lo exigen nuestros valores y nuestras leyes

Médicos del Mundo, asociación médica de solidaridad internacional, trabaja desde hace unos 40 años al lado de las personas migrantes. Tanto en su país de origen, en su recorrido migratorio como en los países de acogida, constatamos que las normas humanitarias internacionales  y el derecho de asilo están violados todos los días. En el contexto de una crisis humanitaria sin precedentes, la Unión Europea propone un acuerdo con Turquía que contradice totalmente sus deberes de protección: el principio de no-expulsión de solicitantes de asilo ya no se respetaría por parte de las autoridades, a pesar de que tienen la obligación de hacerlo.

Cerca de 45.000 emigrantes están bloqueados en Grecia, 15.000 de ellos en Idomeni, en la frontera de Grecia con Macedonia. Además de unas condiciones de higiene desastrosas, los equipos de Médicos del Mundo constatan un aumento significativo de los casos de violencia, y especialmente de la brutalidad de las fuerzas de seguridad, como el uso de pistolas eléctricas y de perros policía (infligiendo numerosas mordeduras).

Desde el cierre de las fronteras, toda Grecia está inmersa en una crisis humana inédita. Las familias están hacinadas en unos campos a cielo abierto, con inmensas necesidades sanitarias y psicológicas. Por esta razón hemos decidido responder a estos imperativos movilizando toda nuestra red y reforzando nuestros equipos médicos ya omnipresentes en el lugar.

"Nuestra misión no es solo atender y curar, es también condenar la violación de los derechos humanos fundamentales, como es el caso hoy en Idomeni. Daremos testimonio de cada abuso, para seguir combatiendo todas las formas de injusticia", ha declarado Nikitas Kanakis, Presidente de Médicos del Mundo Grecia. 

 

Como ejemplo, el testimonio de M. cuando le atienden nuestros médicos en Idomeni: " Quieren matarnos, nos han pegado, nos tratan como animales".

Los Estados miembros de la UE se están alejando de los valores de solidaridad y de protección sin lograr un acuerdo político común. Consideran a las personas migrantes y refugiadas como un todo, y por lo tanto rechazan todo principio de estudio individual de cada situación. Si este acuerdo sale adelante, habremos perdido todos nuestros valores, ya que estas políticas no pueden impedir a quienes huyen del horror que tomen aún más riesgos para salvar su vida y las de sus hijos e hijas.

Idomeni es hoy el escaparate de lo que podría ser Europa mañana; una Europa plagada de campos, de zonas donde no rige el derecho, que canjea el derecho de asilo por unas cárceles a cielo abierto, de gente vagando sin rumbe como ocurre alrededor de Calais, una Europa en que la libre circulación no es más que un recuerdo lejano.

Insistimos en la necesidad imperiosa de abrir vías de acceso legales y seguras para todas estas personas, que tengan la posibilidad de pedir asilo en el país que elijan, garantizando a lo largo de todo el recorrido migratorio una protección específica para las mujeres y los niños, que suponen la mayoría de este inmenso grupo.

Los 28 Estados miembros pueden hoy elegir entre un futuro solidario, edificado sobre los valores fundacionales de Europa, integrando la valiosa aportación cultural, social y económica de quienes ahora llaman a las puertas de Europa, o una política de encierro, de repliegue, de rechazo del otro, caldo de cultivo para todos los fascismos.

"Europa está enferma por su incapacidad de acoger a estas personas en extrema necesidad, entre ellas a cada vez más menores. Pedimos a los Estados miembros que se comprometan a una respuesta política ambiciosa y concertada, respetando los derechos humanos y el derecho internacional humanitario", declara la doctora Françoise  Sivignon, Presidenta de Médicos del Mundo Francia.

Non olvidemos o factor de PAZ

-->

Por: @naaahmean   

Siria encóntrase nestes momentos nos obxectivos das cámaras dxs xornalistas, o ano 2015 convertiuse no período dxs refuxiadxs, da crise humanitaria que apareceu nos medios de comunicación tras a polémica fotografía dun neno kurdo afogado nas costas de Lesbos, Aylan. A situación deste país leva na espiral de violencia desde hai 40 anos reais e dous virtuais. Hafez al Asad do partido Baaz chegou ao poder en 1970 por un golpe de estado e foi o executor da masacre de Hama, coa tentativa de parar unha sublevación dos Irmáns Musulmáns comezada no 1976. Durante todos estes anos as torturas, os secuestros e os asasinatos estaban a orde do día, antes por al Asad pai, agora por al Asad fillo, mesmo bigote, mesma represión.

O 15 de marzo do 2011, no contexto das primaveras árabes, tiveron lugar as primeiras manifestacións en contra do réxime e a favor dos dereitos e liberdades para o pobo. A pesar do derrocamento dos totalitarismos en Túnez, Exipto e Libia, o baazaismo foi indestructíbel. Mais axiña empeora a situación, en xullo de 2013 o campamento de Yarmouk cae baixo asedio e ao ano seguinte o Daesh arrasa con cadáveres a cidade de Palmira.

Siria, que fai fronteira con Iraq -gobernado practicamente polo Estado Islámico despois da ocupación e por tanto posíbel suministradora de armas á resistencia-, foi duramente reprimida ante o temor dxs rebeldes. Unha represión que segue até o día de hoxe pero que os medios de comunicación desvinculan do conflito, no que consideran que a guerra continúa a ser a “loita contra o terrorismo”. Non importa o contexto, xa non se fala do Imperio Otomano, dos colonialismos, da grande estafa da Declaración de Balfour. Nin sequera aparece na prensa xs nenxs de Daraa, os que iniciarion a revolta. Tan só se mesturan estratexias xeopolíticas e bandos. Por un lado o bloque dos supervivintes do “comunismo”: Irán, Rusia e China; e polo outro, os inimigos de Bashar al Asad: Estados Unidos, Turquía, Francia, Gran Bretaña e Arabia Saudita –que agora parece estar máis entretida co Iemen-. A súa importancia estratéxica en oriente é o principal reclamo, porén, a cuestión rexional implica unha loita de forzas entre sunitas e chiítas, un conflito entre totalitarismos orientais e occidentais, milicias sirias e ISIS.

Actualmente o territorio sirio está blindado e os xornalistas e medios tan só poden acceder aos campos de refuxiadxs, onde son numerosas as denuncias ante a situación de supervivencia neles e a insultante resposta de occidente para acoller ás persoas que confirman o fracaso da Unión Europea como proxecto político. Esta actitude reflíctese no envío das tropas francesas á cidade de Raqqa tras os atentados de París o pasado 13 de novembro -que semellan as do 11S e a posterior acción democrática do goberno de Bush nas invasións de Afganistán e Iraq-. Amnistía Internacional e outras organizacións defensoras dos dereitos humanos anunciaron en informes recentes da permanente existencia de civís nas zonas dos ataques, danos colaterais.

Os gobernos sirio, ruso e iraní non contemplan culminar cun alto ao fogo, o seu empeño por acabar coa oposición é superior. Mentres, Occidente e a ONU non parecen estar moi dispostos na procura do cese desta escalada de violencia. Non obstante parecen estar preocupados polo terrorismo islámico a través de pactos que recortan máis aínda as liberdades, sen contar que a guerra en Siria –non o ISIS- é a responsábel do 90% das mortes e dos desprazamentos.

Cal é o camiño cara o fin deste xenocidio a longo prazo? A resolución do conflito sirio e o desarme, semellan utopías nas páxinas dos xornais, tanto que xa esquecen mencionar o factor de paz, como se a poboación siria estivese condeada á violencia endémica. Pero non sempre foi así, as pintadas nas paredes dxs nenxs de Daraa: “o pobo quere derrocar ao réxime”, e as manifestacións que sairon da mesquita dos Omeyas o 15 de marzo, revelan que houbo un tempo no que a xente saiu á rúa para reclamar algo tan cercano a nós como: unha vida digna. Logo veu o resto.

Ante gobernos déspotas, outros que se benefician da privatización das guerras e outros que se reafirman na súa incapacidade para manter a seguridade e na súa capacidade para alimentar a tiranía, cal debe ser a resposta da sociedade -que pensa non ter nada que ver-, que desterra as imaxes da súa mente despois dese minuto e medio –cada vez menos- que lle dedican as canles de televisión en prime time? Debemos ter coidado coa nosa indiferenza, xa que fomenta a complicidade coa nefasta política da comunidade internacional, que pensa que por ter un Consello de Seguridade xa non queda nada por esixir. Talvez, visto a utilidade deste órgano que tan só se traduce na asociación de seguridade co crecente aumento en defensa, pode que o seguinte paso sexa a súa disolución ou mesmo a creación dun Consello de Paz, quen sabe. Estase a patentar a necesidade de (re)educar aos nosos gobernos e aos nosos medios de comunicación nos valores do pacifismo dos 60, aquel que loitara contra as probas de armas químicas, que conseguiu a gran vitoria de Vietnam – aínda que fose vengada e violada posteriormente no Golfo-. A historia demostrou que en ocasións a búsqueda dun equilibrio de reconciliación entre as forzas enfrentadas pasa pola vía do diálogo. Non sei, pero polo menos, mentras falan non disparan.

Selena Pizarro

Pasaxe Segura YA!

Desde Santiago de Compostela no nos resignamos: ¡derechos humanos y #PasajeSeguro hacia Europa!

Sumate, nos vemos mañana!

CIE NON!

CIE NON!

Selena Pizarro | Santiago de Compostela
@naaahmean

Samba Martine procedente de Melilla ingresou no CIE de Madrid o 11 outubro de 2011, e morreu

o 19 de decembro dese mesmo ano por non recibir a atención sanitaria que levaba tempo

tentando solicitar.

Os Centros de Internamento de Estranxeiros son infraestruturas que incumpren coa legalidade das

liberdades das persoas, onde ingresan por encontrarse en situación de irregularidade administrativa.

Estarán retidas até un máximo de 60 días, segundo a lei, á espera de seren deportadas -como

quen expulsa ás formigas do mantel cheo de migallas, insecticida e para adiante- aos seus paises

de orixe, ou ben seren postas en liberdade aínda que cunha orde de expulsión,
presentando dificultades para a regularización da súa situación e ante unhas condicións
de vulnerabilidade evidentes.

A inhumanidade destes lugares non reside só na expulsión da metade das persoas inmigrantes,

senón precisamente no medo e sufrimento que xeran naquelas que quedan nel, porque o goberno

en funcións non ten a suficiente capacidade para botalas a todas.

Numerosas organizacións sociais así como a Defensora do Pobo, a Fiscalía Xeral do Estado e a

propia ONU, levan anos denunciando as precarias condicións destes cárceres, onde dominan a

incomunicación e os malos tratos. No 2011 unha persoa de Arxelia estivo ingresada 30 días no

centro de Aluche, onde tentou aforcarse tras a desesperación ante os continuos castigos e agresións

policiais. Ademais, denunciáronse mesmo dúas mortes en Barcelona e Málaga, no 2012.

Ante esta crise de valores no tratamento das persoas, Médicos do Mundo Galicia reclama ás autoridades que, até que se produza o peche definitivo dos centros, garantan a dignidade e o dereito a

saúde -a través do Servizo Público- das retidas, así como, permitan o acceso libre de obstáculos ás

organizacións que traballan con estas persoas e aos medios de comunicación.

Desde Médicos do Mundo Galicia consideramos que as persoas en situación de irregularidade administrativa non son criminais, porén, esiximos a abolición dos CIE. Desde a organización sumámonos co Foro Galego de Inmigración á “Campaña Estatal por el Cierre de los CIEs”. Formamos parte dos colectivos antirracistas e de loita contra as fronteiras, por iso animamos á cidadanía a participar a través do boicote ás compañías cómplices destas violacións de dereitos humanos.

Aquí expoñemos algúns puntos interesantes do boicote da campaña @stopdeportacion

cos que se pretende defender a dignidade das persoas inmigrantes que viviron e viven nestas prisións

encobertas:

material para difundir da plataforma @Stopdeportacion

● Non viaxedes con Air Europa, Swift Air nin con ningunha entidade relacionda co Grupo
Globalia, estas son: Halcón Viajes, Viajes Ecuador, Latitudes, Iberrail, Touring Club e Travelplan;
así como, tampouco vos hospededes nos Hoteis Be Live.

● Difundide a campaña a través do material que podedes encontrar no blogue stopdeportacion.
wordpress.com, tamén podedes promover a organización de actos de protesta nas sedes físicas
das organizacións involucradas.

● Nos avións comerciais tamén se chegaron a producir este tipo de deportacións, se fordes
testemuñas dalgunha denunciádea, non colaboredes coas agresións a través do silencio ou da indeferenza.

No 2007, Osamuyi Aikpitanyi, de nacionalidade nixeriana, morreu asfixiado nunha destas
expulsións forzosas.

No ano 2013, as compañías Air Europa e Swift Air asinaron contratos co Ministerio de Interior
até o 2016, aproximadamente, 36 millóns de euros recibiron por participar nestes procesos de expulsións de persoas tratadas como cidadáns de segunda categoría. Estas medidas son levadas a
cabo por un goberno en funcións que evidencia a súa xenofobia investindo parte dos nosos
orzamentos nestes centros. Aínda que cabe recordar que a existencia destes cárceres deriva dunha
normativa antiinmigratoria procedente do Parlamento Europeo do 2008 e autorizada polo Partido
Socialista, coñecida como a Directiva da Vergonza, á que o estado español decidiu sumarse
polo que as responsabilidades políticas son patentes.

Non obstante, os nosos dirixentes aínda están a tempo de frear estas violacións de dereitos básicos que xuridicamente incorren a ilegalidade e por tanto obrigan os seus peches. Por certo, a opacidade no ámbito da investigación da xestión destes centros, tamén, é un dato relevante que deixa entrever o verdadeiro réxime penitenciairio dentro dos CIE. Porén, Médicos do Mundo Galicia tamén esixe ás autoridades a plena transparencia, deben garantir o dereito á información, tanto ás persoas internas dentro dos centros como ao resto da poboación civil.

SÚMATE Á CAMPAÑA CON @MDM_Galicia POLO PECHE DOS CIE, PARTICIPA NA DEFENSA
DAS LIBERDADES DAS PERSOAS!

Bienvenido año!

Hola a todas y todos:

Acabamos de comenzar un nuevo año, y con él nuevos retos y propósitos para seguir luchando por lo que nos une a tod@s los que formamos parte de Médicos do Mundo Galicia, defender el derecho a la salud, disminuir las desigualdades de nuestro entorno, denunciar las injusticias y estar cerca de las personas más vulnerables.

En este año que comienza continuaremos con los programas que hemos logrado afianzar en los años anteriores, seguiremos impulsando la comunicación y los nuevos retos adquiridos recientemente, y también tendremos que asumir nuevas acciones y actividades. Estamos en un momento importante para, más que nunca, incidir e intentar cambiar las políticas con nuestra denuncia, debemos mejorar nuestro trabajo en red con el resto de organizaciones sociales que comparten nuestros valores y unir fuerzas para lograr un cambio hacia una sociedad más justa, en la que todas las personas puedan participar de forma igualitaria y en la que ningún derecho humano se vea vulnerado.

Espero que este 2016 nos traiga muchas alegrías, que los nuevos retos nos entusiasmen, y que aprendamos a levantarnos tras las caídas. Y sobre todo, que mientras luchamos por lo que creemos justo, sigamos conociéndonos, aprendiendo, disfrutando y emocionándonos. 

¡Feliz 2016!

"Que compartir é o mellor que nos pode pasar"

-->

“Hoxe celebramos que a lotería séguenos a tocar cada dia. Que compartir é o mellor que nos pode pasar. Que aínda que vivimos nun mundo consumista con “pouco pódese facer moito”.

Brindamos coa veciñanza, coas persoas voluntarias, coas coñecidas e extrañas….e celebramos que un ano máis chega e estamos aquí para darlle a benvida.

Queremos tamén lembrarnos de todas as persoas das que nos tivemos que despedir no 2015: nove persoas que xa non están entre nós e que tivemos a sorte de coñecer e medrar xunto a elas. Tamén están na nosa mente as que tiveron que emigrar para poder vivir, pero que siguen cerca. Por todas as que foron pasando e que fumos coñecendo grazas a Médicos do Mundo.

Esperamos que o 2016 sexa un ano de loita e forza. Aquí estamos”. - Cóntanos Patricia, técnica do CEREDA, despois da emotiva despedida do ano no centro.

Son moitas as persoas en situación de vulnerabilidade as que están a sobrevivir nas rúas. Cada seis días morre unha persoa sen fogar en España segundo o minitro de Sanidade, Servizos Sociais e Igualdade, Alfonso Alonso, na roda de prensa posterior ao Consello de Ministros que aprobou a Estratexia de Persoas Sen Fogar.

O traballo diario con estas persoas e o contacto con esta continua realidade de inxustiza social require da creación de espazos de respiro nos que as persoas voluntarias, técnicas, axentes de saúde e incluso axentes de barrio se reúnan para seguir creando, debatindo, compartindo e mellorando. O feito de invitar ás axentes de barrio así como veciños/as e comerciais é clave para seguir loitando na reconciliación das diferentes realidades.

Esta vez tocou reunirse para celebrar, para brindar polo ano de traballo, polas que marcharon e polas que chegaron, polas tensións e polas alegrías, polos erros e polos acertos, pero sobre todo por seguir crendo en que as cousas se poden facer doutra maneira mentras se crean.

 

 Marta Pernas (voluntaria MDM)

‘Non basta cunha tirita, hai que conseguir o empoderamento'

‘Non basta cunha tirita, hai que conseguir o empoderamento'

Selena Pizarro | Santiago de Compostela

-       Xa está, xa votamos. Somos demócratas. E agora que? Cando van empezar a cumprir as promesas? Temos xa todos dereito a saúde?

-       Que dis! Nin que estiveramos no terceiro mundo, por favor. O dereito a saúde é para todas iguais, está recoñecido na Declaración Universal e na Constitución Española.

-       Todas? E as persoas inmigrantes?

-       Pois supoño que tamén, non? Se é para todas…

Médicos do Mundo Galicia contabilizou no que vai de ano 80 casos de persoas que non teñen cobertura sanitaria. Até onte tiña claro dúas cousas. A primeira delas que a sanidade é un dereito público increbantábel. A segunda que ningún profesional médico pode negarse a atender unha urxencia sanitaria. Divina xuventude, pobre ilusa que son.

‘Non basta cunha tirita, hai que conseguir o empoderamento destas persoas’, alegou Belén Torrón, psicóloga e traballadora no programa de inmigración de Médicos do Mundo. A organización  de cooperación ao desenvolvemento acompaña e coida á usuaria até que teña a alta asegurada no dereito a saúde, unha alta que as políticas públicas esquecen tendo que ser a propia asociación a que asuma até o final o proceso.

Médicos do Mundo Galicia enfróntase todos os días a situacións vergonzosas por parte da Administración e do sistema sanitario. Nalgúns casos disuádese a utilización das urxencias médicas alegando facturación posterior ou mandándolles a factura. A aplicación do código  deontolóxico está mediatizado polo medo dos profesionais a reibir amolestacións ou noutros casos por cuestións de racismo ou xenofobia. Xa non se debate do Real Decreto 16/2012, nin da Instrución do Programa Galego de Protección Social da Saúde Pública que recorta aínda máis dereitos que o anterior. Nin tan sequera a lei de estranxeiría aparece xa nos titulares. Non obstante, Marrocos segue encargándose de que non cheguen ou que o mar como alternativa acabe forzando un destino peor do que non temos fotografías como as de Aylan. Pero seguimos mirando para o outro lado e pensando que España o está facendo ben, porque en relación ao 2014 as cifras baixaron. África está evolucionando ou nós des-evolucionando?